نیستان

یک‌وقت در مورد جانبازها فکر مى‌کردم، که به نظرم رسید گاهى فضیلت آنها از شهدا هم بیشتر است. جانباز کسى استکه بعد از آن‌که قسمتى از بدنش را در راه خدا داد و عضو یا اعضاى شهیدى را با خودش همراه کرد و در بقیه‌ى مدت زندگى و عمرش هم متقى و شکرگزار بود و عمل صالح انجام داد، خداى متعال در مورد این‌گونه از مجروحین جنگ درقرآن مى‌فرماید: «الّذین استجابوا للَّه و الرّسول من بعد ما اصابهم القرح للّذین احسنوا منهم و اتّقوا اجر عظیم». کلمه‌ى«عظیم» در پایان این آیه‌ى شریفه، قابل تأمل است.قرآن کریم درباره‌ى آن مجاهدانى که در جنگ زخمى هم شدند - که دیگر از این بالاتر چیست؟ انسان، هم به میدان جنگ برود و هم مجروح بشود؛ مثل این عزیزان جانباز ما - مى‌فرماید: «الّذین استجابوا للَّه و الرّسول من بعد ما اصابهم القرح»؛ کسانى که به میدان جنگ و جهاد در راه خدا رفتند و مجروح و زخمى شدند، «للّذین احسنوا منهم و اتّقوا اجر عظیم»؛ این اجر و پاداش بزرگ براى آنها مى‌ماند؛ در صورتى که تقوا و نیکوکارى را با خودشان همراه داشته باشند. والّا اگر کسى آن مجاهدت را بکند و آن ارزش معنوى را به دست بیاورد، اما خداى نکرده آن ارزش را براى خود حفظ نکند، این خسران است. چه چیزى مى‌تواند آن ارزش را براى ما حفظ کند؟ تقوا. به همین خاطر است که در هر نماز جمعه و در هر سوره‌ى قرآن، «تقوا» دایماً به ما تذکر داده مى‌شود. در اول قرآن - همین آیاتى که در این‌جا تلاوت شد - صحبت از تقواست: «ذلک الکتاب لا ریب فیه هدى للمتّقین».